Μικρός, θα ήμουν τρίτη δημοτικού, για να πάω στο σχολείο περνούσα από ένα εκκλησάκι του Αγίου Ελευθερίου. Έκανα τον σταυρό μου, αλλά όταν είχε κόσμο ντρεπόμουν.
Ένα πρωί καθώς πλησίαζα στο εκκλησάκι είδα έναν κύριο να έρχεται από την αντίθετη πορεία. «Να περάσει ο κύριος και μετά θα κάνω τον Σταυρό μου», είπα μέσα μου.
Όταν ήρθαμε αντιμέτωποι, μου λέει: «Γιατί δεν κάνεις τον Σταυρό σου;»
Δεν απάντησα. Μου έκανε πολύ εντύπωση ότι κατάλαβε τι ένοιωθα.
Από τότε πήρα απόφαση ότι θα κάνω πάντα τον Σταυρό μου όταν θα περνάω από εκκλησία. Κι έτσι κάνω από τότε.
Πολύ με ανακούφισε αυτή η απόφαση. Είναι πιο δυνατή από κάθε ενδοιασμό.
Τώρα νοιώθω ότι τέτοιες ισχυρές αποφάσεις θα πρέπει να πάρω σε πολλά θέματα στη ζωή μου. Δεν αρκεί η θέληση και μάλιστα όταν αυτή είναι χλιαρή. Θέλει ανδρεία και μία βοήθεια (όπως αυτή του Αγίου Ελευθερίου) να με φέρει αντιμέτωπο με τα εμπόδια, που η ρίζες τους βρίσκονται βαθειά μέσα μου.
Αντεπάλης Πάνος
